دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش           زهر یارش شد و بنشست، کنار جگرش
نه به غیر از دل او غمخور او بود کسی           نه به دامان کسی جز به سر خاک، سرش

گفت بر عترت خود از پی من گریه کنید           خود خبر داد که برگشت ندارد، سفرش
بارها تا به در حجره نشست و، برخاست           اوّلـش بـود ولی داد ز آخــر، خــبـرش
دست مولا به دل و، دست غلامش بر سر           چشم او بر وی و، او چشم به راه پسرش
جگر پاره به جا بود و، جگرگوشه نبود           حجره در بسته، ولی باز به در، چشم ترش